Ακόμα κρατώ...

Ακόμα κρατώ...

εκείνες τις νύχτες αγκαλια στα κάστρα...

εκείνα τα τραγούδια που έπαιζαν στο ραδιόφωνο μόνο για εμάς...

εκείνα τα θολωμένα τζάμια που μας έκρυβαν την ανατολή...

εκείνες τις παραμυθένιες βραδιές στο ΚΑ...

Η απουσία σου..τρόπος ζωής...

Μου είπες "όχι άλλο" κι έφυγες.

Ζούσα βαφτισμένος στην απουσία σου. Κι η απουσία σου ήταν η πιο αστραφτερή παρουσία της ζωής μου. Όλα τα κατέλυε κι όλα τα αναγεννούσε απ' την αρχή. Έχεις ακουστά τις φωτοσκιάσεις; Αν κάθε κόσμος χρειάζεται τον ήλιο του για να τριγυρίζει γύρω του και να ρουφά ζωή, αυτό το δικό σου "όχι" έγινε τώρα ο ήλιος του κόσμου μου και γύρω απ' αυτό γύριζε η ύπαρξή μου συνεχώς.

Σε νοσταλγώ.

Η νοσταλγία δίνει στην ζωή ουσία και ανάταση. Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα. Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο. Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα, οιωνούς και υπαινιγμούς. Έτσι είχα διαβάσει κάπου. Έτσι γίνεται τελικά.

Κυκλοφορ'ω πλεόν ανάμεσα σε σύμβολα και υπαινιγμούς, όλα γύρω από σένα κι αυτό δίνει στη καθημερινότητά συγκίνηση. Το ανούσιο σκηνικό της καθημερινότητάς μου μεταμορφώθηκε σε ένα μυστηριακό ιερογλυφικό που ξεκίνησα να αποκρυπτογραφήσω.

Όλα στη ζωή μου πλέον πήραν μια θέση και καταλήγουν στο ερωτηματικό της καρδιάς μου: Πότε θα ξανάρθεις;

Νοσταλγώντας σε, γίνομαι άμορφος κι αδικημένος. Η αίγλη του αδικημένου ρίχνει στο πρόσωπό μου χλωμό φωτοστέφανο και με ξεχωρίζει απ' όλους τους άλλους γύρω μου που κανείς καημός δεν φαίνεται στο δικό τους βλέμμα.

Βαφτισμένη στην απουσία σου, πήρε επιτέλους σκοπό η ζωή μου.

Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ότι μας λείπει, εγώ από την ώρα που έφυγες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν την σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες πέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο.

Η απουσία σου μου γεμίζει την ζωή μου την άδεια. Δεν υπήρχε κενό μέσα μου ή έξω μου που να μην κύλησε η απουσία σου σαν μπόρα και να το πλημμύρισε. Μήπως κι ο Θεός με την απουσία του δεν εμφανίζεται. Απών σε προκαλεί να τον αναζητάς και να τον οραματίζεσαι.

Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι ζωντανός απ΄την απουσία σου, συνειδητοποιημένος απ'την σιωπή σου. Ονειροπαρμένος, πληγωμένος, προσανατολισμένος στην αναμονή σου. Ήρωας τραγωδίας μικρής.

Για πρώτη φορά ήξερα με σιγουριά τι θέλω: Να επιστρέψεις!
Αγάπη μου...