……“…Είναι πρωί.. νωρίς.. ξημερώνει.. κ έτσι ξεκίνησα να σου γράψω κάποιες σκέψεις. Ελπίζω να μην σε κουράσω.. ωστόσο, αυτό το σημείωμα να το θυμάσαι. Ξέρω γιατί έφυγες. Ήθελες να ζήσεις αλλιώς. Ξέρω κουβάλησες πολύ κουράγιο εδώ. Σου είχα πνίξει πολλά «θέλω». Δεν θα πω κάτι κοινότυπο πλέον.. να υπερασπιστώ κάτι και κανέναν. Το τέλος έφτασε..! Θα πάψω πλέον να σε ρωτώ γιατί.. πώς.. πότε..! Μοναχά την καρδιά μου την κουτή θα ρωτώ πως έφυγες..! Αναρωτιόμουν και θεωρώ σε πρώτη φάση είναι κλασσικό ερώτημα το ποιος φταίει. Όμως τελικά το σωστό είναι να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες πρώτα.. να λες εγώ φταίω. Γιατί τελικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στο ποιος φταίει αλλά υποκειμενικότητα και ο αναλογισμός της συμπεριφοράς σου στον άλλον. Κ έτσι, αναλογίζοντας πρώτα τα δικά σου λάθη.. βλέπεις αλλιώς τα πράγματα.
Τώρα τι κάθομαι κ σου λέω πρωινιάτικα..! Όμως έρχεται μια στιγμή.. που γίνεται ώρα.. γίνεται μέρα ολόκληρη.. είναι η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς που σου χτυπάει την πόρτα κ μένει μαζί σου! Κ ξέρεις.. όταν είναι σταλμένη από τον άνθρωπο που αγαπάς τότε δυστυχώς είναι δύσκολα τα πράγματα. Στην αρχή είπα βοήθα με θεέ μου.. έπαιρνα τους δρόμους στις γειτονίες σου.. δάκρυζα στα καλά καθούμενα.. γκρεμιζόμουν. Πονούσε η καρδιά μου. Τα μάτια μου πλέον είναι σκοτεινά. Ο πόνος με λύγισε. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Έχασα ξέρεις όνειρα και χρόνια..! Όλα καπνός..! Τα πάντα γύρω θολά..! Όμως, μετά από πολλά τέτοια έρχεται η ώρα που λέγεται ένα πραγματικό τελευταίο αντίο. Το μόνο λοιπόν που έχω να κάνω τώρα αγάπη μου είναι να σε ευχαριστήσω που μου αφιέρωσες χρόνο από τη ζωή σου.. κ να ξέρεις πως κρατάω μόνο τις καλές μας στιγμές. Θα τις φυλάξω καλά.. στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής μου.. κ μόνο με χαμόγελο θα σε σκέφτομαι και θα σε αναπολώ. Όσο για εμένα γενικά.. να μην ανησυχείς.. ακόμα με αντέχει ο εαυτός μου.. που μια μέρα να δεις κ αυτός θα με παρατήσει. Σε αγάπησα.. σε αγαπώ.. και θα σε αγαπώ! Δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά.. θα αρκεστώ στην αγάπη.. γιατί η αγάπη μόνο εκεί αρκείτε. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα άλλο από τον εαυτό της.. και δεν παίρνει τίποτα.. παρά μόνο τον εαυτό της. Είχες πει πως η αγάπη δεν χάνεται..! Έχεις δίκιο τελικά! Απλά αλλάζει χρόνο.. τόπο.. καταστάσεις..! Πάντα θα υπάρχει σε εμάς. Στις στιγμές μας. Στις ανάσες μας. Σε ένα άγγιγμα μας. ΠΑΝΤΟΥ. Αρκεί να μη το ξεχάσεις ποτέ.. γιατί όλοι το ξεχνάμε που κι πού..! Προτού κλείσω όλο αυτό το κουραστικό σημείωμα.. να ξέρεις πως για εμένα ήσουν η έκτη αίσθηση. Κυριαρχούσες στις υπόλοιπες πέντε..! Σε αφουγκραζόμουν κάθε βράδυ..! Ακόμα κι τώρα..! Τέλος πάντων.. πλέον έχει καταρρεύσει η προσωπικότητα μου.. δεν μπόρεσα να μείνω ακέραιος μετά από αυτόν τον οριστικό χωρισμό! Δεν θα σε αναζητήσω πλέον.. ήδη άρχισα να αναζητώ αιτίες. Ξέρω είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησα κι ξέρω πως έχω χάσει ήδη.. κ πρέπει να ξεγελάσω τα χρόνια που έρχονται.. για να μάθω να μην σε περιμένω..! Η απώλεια σου τελικά έγινε μέρος της δικής μου διαδρομής όμως τώρα η ζωή μου έδειξε τι είναι πολύτιμο στη ζωή και το ίδιο κι μια αγάπη.. εσύ.. που νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη για ότι μου χάρισες..! Κρίμα που χάθηκαν όλα τα όμορφα «μαζί»..! Τώρα βλέπω μια φωτογραφία μας.. τα μάτια μας έλεγαν πως θα είμαστε εδώ για πάντα..! Πρέπει να κλείσω κάπου εδώ αυτό το σημείωμα.. θα πάω για ύπνο αν κ τώρα ξημερώνει η μέρα..! Πάω να δω όνειρα πάλι με άλλα σκηνικά.. με εμάς μαζί.. όνειρα με φως.. γέλιο..! Μόλις ξυπνήσω.. πάλι σκοτάδι.. σκιές.. κλειστές πόρτες.. σιωπή.. δάκρυα..! Μια αγάπη τελειώνει λένε οριστικά.. όχι με ένα ψεύτικο «σ’ αγαπώ» αλλά όταν πάψεις να λες έστω αυτό..! Ελπίζω να μου το λες που κ που λοιπόν..! Τέλος.. να θυμάσαι πως καμιά φορά η προδοσία είναι δώρο.. θα το καταλάβεις κ εσύ όταν δεις τι είναι η φιλία..! Να προσέχεις τον εαυτό σου από κακούς ανθρώπους.. ξέρεις που αναφέρομαι! Πάντα θα σε περιμένω να μοιραστώ την αγάπη μου και τον έρωτα μου με εσένα μόνο! Να’ σαι καλά αγάπη μου..! Εδώ σταματώ και δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά!! Αν η αγάπη μείνει κ τώρα.. μετά το τέλος.. τότε άξιζε ότι ζήσαμε…”……