Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Ευτυχία...

κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία...κάπως έτσι...

περπατάει μ' αλαφρά βήματα και σαν παλιός φίλος έρχεται και κάθεται δίπλα σου

ανασαίνει τον καπνό του τσιγάρου σου και σε χτυπάει παρηγορητικά στον ώμο

δε μιλάει, δε γελά, δε φωνάζει

γενικά...δεν κάνει θόρυβο αλλά είναι εκεί δίπλα σου

κι εσύ δε νιώθεις πια μόνος...

ευτυχία είναι ένα βραδάκι Κυριακής σε μια πλατεία με φίλους

με κουβέντες απλές...της καρδιάς και με γέλια ατόφια

ευτυχία είναι να γυρνάς σπίτι μετά ήσυχος...αύριο είναι Δευτέρα και θα πάμε στη δουλειά

αλλά είμαστε καλά κι είμαστε μαζί...μόνο αυτό έχει σημασία...

ευτυχία είναι να πεινάς και να τρως...ότι θες και μπορείς

να 'σαι γερός και να μπορείς να χορτάσεις την πείνα σου

ευτυχία είναι να ονειρεύεσαι μικρά και να τα πραγματοποιείς σαν μεγάλα

και μέσα απ' αυτή την πραγματοποίηση να τρανεύεις ο ίδιος

ευτυχία είναι να χτυπάει το τηλέφωνό σου

να σε χαιρετούν στον δρόμο οι περαστικοί

να μοιράζονται τους φόβους τους μαζί σου οι άνθρωποι

να σε θεωρούν "δικό" τους

ευτυχία είναι να κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ ξέροντας ότι έκανες

όσα ήθελες και μπορούσες για σένα

για όλους

για το αύριο

κι ευτυχία είναι να σε βρίσκει το πρωινό ήρεμο

με έναν καθρέφτη που αντιγυρίζει το χαμόγελο ενός γεμάτου ανθρώπου....

--------------

Υ.Γ. Ευτυχία ήταν που σε είχα γνωρίσει και σε είχα αγάπη μου!!!

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Ποιό είναι το αληθινό;

Ποιο είναι το αληθινό;

Τα λίγα λεπτά της φωτογράφισης..

ή τα χιλιάδες αναπολώ των επόμενων χρόνων;

Εσύ απέναντί μου ή εσύ πίσω από κάθε άλλο πρόσωπο;
Όχι. Δεν θέλω ακριβώς να αυτοκτονήσω.
Ίσως όμως να έμπαινα στον πειρασμό, αν μου υπόσχονταν ότι θα πέθαινε μαζί μου κι όλος ο κόσμος...

Τελευταία μου ελπίδα..η τρέλα μου...

Το κορμί μου έχει τσακίσει.

Ο εγωισμός μου έχει πληγωθεί.

Η επιθυμία μου έχει χαλαρώσει.

Η φιλοδοξία μου έχει μαζευτεί.

Οι ικανότητές μου έχουν παλιώσει.

Η τύχη μου έχει χαθεί.

Η σοφία μου έχει ξεθωριάσει.

Το παρελθόν μου έχει σβηστεί.

Η αγάπη μου έχει πεθάνει.

Η καρδιά μου έχει λερωθεί.

Η αντοχή μου έχει στερέψει.

Τα όνειρά μου έχουν καεί.

Tελευταία μου δύναμη, η τρέλα μου.

Πάλι για σένα...

Πάλι για σένα..η καρδιά μου θα χτυπάει..
Πάλι θα αρχίσει η ψυχή μου να πονάει..
Πάλι θα κλαίω και το δάκρυ μου θα τρέχει..
γιατί αυτο τον χωρισμό δεν τον αντέχει..
Παλί για σένα λοιπόν..παλι για σένα..πάλι για σένα θα κλαίω και θα πονάω..
Πάλι για σένα λοιπόν..πάλι για σένα..αφου δεν έπαψα ποτέ να σε αγαπάω..
Πάλι για σένα...
Πάλι τα μάτια μου θα αρχίσουν να κλαίνε..πάλι τα χείλη μου για σένα θα λένε..
Πάλι το δάκρυ απο τα μάτια μου θα τρέχει..
γιατι αυτόν τον χωρισμό δεν αντέχει..
Πάλι για σένα λοιπόν..πάλι για σένα..πάλι για σένα θα κλαίω θα πονάω..

Βίσση...

Μεθυσμένη μου καρδια..πότε θα πάψεις..να μην πονάω..;

Μέθυσαν τα μάτια μου και πάλι εσένα βλέπουν
από μπροστά μου να περνάς,
μέθυσαν τ' αυτιά μου και νομίζουν πως ακούνε
να μου λες πως μ' αγαπάς.

Μεθυσμένη μου καρδιά
αλλού σου λέω κι αλλού με πας κι όλο σε βρίζω,
μεθυσμένη μου καρδιά
πάλι στο δρόμο της οχτάρια ζωγραφίζω,
μεθυσμένη μου καρδιά
εσύ που ξέρεις ότι κλαίω κι όταν γελάω,
μεθυσμένη μου καρδιά
πότε θα πάψεις να χτυπάς να μην πονάω,
μεθυσμένη μου καρδιά.

Νύχτωσε στα μάτια μου και βγαίνω στο σεργιάνι
μονάχος μες στον ουρανό,
πάλι φεγγαρόβολτες για σένανε θα κόβω
μήπως τύχει και σε δω.

Βίσση...

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Αγάπη είναι να λες "πώς είσαι;" και να σε νοιάζει βαθύτατα.

Η μοναξιά δεν καταργείται από την φυσική παρουσία του άλλου. Καταργείται μόνο από την έγνοια του...
Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψεις μια μεγάλη αλήθεια.
Δύσκολο είναι να κάνεις κάτι χρήσιμο μαζί της...

Σε δικαιούμαι...

Δεν είναι ότι δεν θα βρεις κάποιον καλύτερο από εμένα. Μπορείς να βρεις. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι θα σε θέλει για τους λάθος λόγους. Δεν θα αγαπήσει τις ρυτίδες σου, τη μύτη σου, τη γκρίνια σου. Δεν θα ερωτευτεί το ηλίθιο ύφος που παίρνεις όταν κάνεις λάθος. Τις ώρες της μοναξιάς, δεν θα παραμιλάει μιμούμενος τους ακκισμούς σου, για να νιώσει λιγότερο μόνος. Θα εστιάσει στα προφανή. Δεν θα δώσει σημασία στα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου. Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι πήραν το στραβό δρόμο ηθελημένα, «από άποψη», όπως επέμενα εγώ.

Οι άνθρωποι, όπως και τα πράγματα, δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τα αποκτήσουν. Ούτε καν σε αυτούς που τα αξίζουν. Πρέπει να δίνονται σε αυτούς που τα αγαπάνε, - που τα χαίρονται - περισσότερο.

Μα βέβαια κάτι τέτοιο, αν ίσχυε, θα άφηνε πολλούς "επιτυχημένους" χωρίς τίποτα.
Και εμένα θα με άφηνε χωρίς εμένα, αλλά με εσένα.
Ξέρω ότι δεν υπάρχεις.
Σε θέλω όμως τόσο πολύ, που μπορώ να σε δημιουργήσω ξανά...
Ο άντρας τα κάνει όλα για το σεξ. Αλλά ερωτεύεται με το μυαλό. Η γυναίκα τα κάνει όλα για το συναίσθημα. Αλλά ερωτεύεται με το σεξ...

To παραλίγο...

Περισσότερο από τη δυστυχία, πονάει η ματαίωση μιας προσδοκίας λίγο πριν εκπληρωθεί.
Το παραλίγο πονάει πιο πολύ από το καθόλου...

Όλα αλλάζουν...

"Δυστυχώς, τίποτα δεν παγώνει και όλα αλλάζουν. Και ξεχνιούνται. Όταν σ' αρέσουν τα πάντα, αυτό γίνεται."

Κι όταν δε σ'αρέσει τίποτα αυτό γίνεται. Η διαφορά είναι πως αν σ'αρέσουν όλα ακόμα και τη στιγμή που θα πάψει η αισιοδοξία θα θυμάσαι πως κάποτε κάτι αγάπησες. Ξέρω υπάρχει και η μέση κατάσταση.Αλλά ρε αδερφέ, δεν είναι γι αυτή τη ζωή οι μετριότητες.."...αυτό μου ψυθίρισε ο ζητιάνος καθώς περιμέναμε μαζί το πράσινο για τους πεζούς...

Να σε ξεχάσω προσπαθώ..μπορώ;;

Το ξέρω πως δεν θα ξανάρθεις
πάει καιρός που δεν με ψάχνεις
έπαψα πια στο γυρισμό σου να ελπίζω
σιγά σιγά στη μοναξιά μου συνηθίζω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βράδυα να περνώ

Κουράστηκα να περιμένω
τον εαυτό μου να παιδεύω
να μην μπορώ απ΄τη σκιά σου να ξεφύγω
σε αδιέξοδο μαζί σου καταλήγω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βράδυα να περνώ

Εμιρλής...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Με τι ευκολία μου τα πήρες όλα!
Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ ΓΑΜΩΤΟ...

Αστέρι μου..φεγγάρι μου...

μη παρεξηγήσεις τις σκέψεις μου...

αλλά...

μου λείπεις

και θα σου πω μια καληνύχτα

έστω κι από μακρυά..

Να περνάς καλα...

Εκεί που είσαι

Να είσαι καλά...

Να χαμογελάς...

Να γελάς...

Και να κλαις ειλικρινά...

Όπου και να σαι...

απλά να σαι καλά...

Πέτα!

Τελικά εμείς...

Μου μιλάς ..
σου μιλάω και γω
Όμως δεν σε καταλαβαίνω !
Μιλας στα κύματα
μιλώ στη θάλασσα


Τραγουδάς..

ακριβώς οπως και γω

Όμως δεν σ ακούω !
Τραγουδάς δυνατα
αλλά εγω έχω το μικρόφωνο.


Πηγαίνεις ..
πηγαίνω μαζί σου
Όμως δεν σε βλέπω !
Πηγαίνουμε στην ίδια κατεύθυνση
αλλά εγω προχωράω.


Μου γράφεις..

σου γράφω και γω !
Κι όμως
κανείς μας δεν απαντάει...

Και παλι..να...

Λόγια της νύχτας

γραμμένα

σε μια οθόνη..

διαγραμμένα

από διακοπή της σύνδεσης!

Λόγια της νύχτας

μιλημένα στο τηλέφωνο ..

αιωρούνται

από το κλείσιμο του ακουστικού!

Συναισθήματα της νύχτας

καίνε την καρδιά μου..

ΕΙΜΑΙ

πάντα συνδεδεμένος μαζί σου!

Σκέψης της νύχτας

τριγυρνούν στο κεφάλι μου,

σταματάνε την καρδιά μου !.

Φράσεις..

Λέξεις ..

Σκέψεις..

Συναισθήματα..

Γραμμένα..

Μιλημένα..

Ανησυχίες..

Αισθήσεις ...

Παραισθήσεις.

ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑΜΕ...

Αλλα εγώ


Θα ήθελα για άλλη μια φορά ...

ένα ...

Να σ' αγαπώ!

Με αγγέλους και δαίμονες...

Με αγγέλους και δαίμονες να παλεύω έμεινα.


Μη με σκοτώνεις.


Τρέχουν οι σκέψεις

Τα χείλη σφίγγω

Τα χείλη μου ματώσανε..

μη ρωτας πως περνώ

Το όνομά σου απέμεινε μόνο να αναστατώνει τη φαντασία..

κάθομαι εδώ και περιμένω...
περιμένω τον ήλιο...

εγώ εδώ στην άκρη του δρόμου...κρατώ τις σκέψεις μου...

κρατώ την καρδιά μου...
κι εσύ εκεί...στην μέση του κόσμου..

κρατάς κάτι που δεν μπορώ να δώ...
το κρατάς τόσο σφιχτά...τόσο προσεκτικά...


φοβάσαι τόσο πως κάποιος θα ραγίσει αυτό που κρατάς...

μα ξεχνάς..

Η καρδιά σου ειναι δικιά μου....καρδιά μου!!!
Κι ας ειμαι πάλι μόνος...
για μια ακόμη νύχτα....
να παλευώ με τους δικους μου εφιαλτες!
Κάθομαι εδω και περιμένω...

Υπάρχει σε όλα ένα τέλος;

Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που κανείς μας δεν μπορεί να γυρίσει πίσω ...

την πέτρα ...αφού ριχθεί

τη λέξη ...αφού ειπωθεί

την ευκαιρία ...αφού χαθεί

τον χρόνο ... αφού περάσει...

Ονειρεύομαι...

μη με ξυπνάς... ονειρεύομαι .


μπορεί να είμαι εδω
αλλά οι σκέψεις μου είναι πολύ μακριά



έξω βρεχει


αλλά εκεί που είμαι εγώ έχει ήλιο
είμαι μόνος στο δωμάτιό

κι όμως με βλέπω έξω..μαζί της !
είμαι λυπημένος
αλλά στην αγγαλια της βρίσκω πάλι το γέλιο μου.

Μή με ξυπνάς...

Ξέρω σου ζητάω πάρα πολλά...

Κι αν σήμερα
Στην αγκαλιά σου τριγυρνούσα
Ξέρω θα πέθαινα μετά
Πόσα να γευτεί ένας άνθρωπος από την ζωή;
Μα θα ερχόμουνα
Αν την πόρτα της θανατικής ηδονής μου άνοιγες
Και μετά θα περίμενα
Να 'ρθεις να μ' αναστήσεις
Γιατί θα ξέρεις πόσο το περιμένω
Κάτι που έχω μάθει να κάνω

"Κι ας ήταν μια φορά να με είχες πάρει αγκαλιά
Ξέρω σου ζητάω πάρα πολλά"

Να χαμογελάς και να περιμένεις..μου είπε...

3 μήνες μετά,
Στέκομαι στην αποβάθρα 2
Προτάσσοντας το ζωγραφισμένο μου εισητήριο
(ζωγραφισμένο...δεν είχα χρήματα να αγοράσω)
Περιμένω το τρένο να φανεί
Μα κάθε τόσο ανακοινώνεται η καθυστέρηση του
Κι όταν φτάνει
"Δεν το έχεις επικυρώσει"
η φωνή των ελεγκτών
Πάντα με διώχνουν
Μα κανείς δεν μου είπε που να το επικυρώσω
Και εγώ μένω πάντα εκεί
Στην άκρη της αγαπημένης μου αποβάθρας
Κοιτάζοντας τις ατερμάτιστες ράγες να προχωρούν
και να μην με παίρνουν μαζί τους
Τα τρένα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο
Και εγώ πάντα από έξω, να μην επιβιβάζομαι

Βλέπω τους περαστικούς
Δεν μιλάνε, σπάνια. Κάποτε...
"Τι περιμένεις με το χέρι μπροστά; τι έχεις;"
...μου είπε κάποιος
"Περιμένω να με ρωτήσει κάποιος τι έχω και
να με αφήσει να του εξηγήσω"
...απάντησα
Έβγαλε ένα επιφώνημα αδιαφορίας
και μπήκε στο τρένο του. Έφυγε
Και εγώ πάντα εκεί, και σε χιόνι και σε ήλιο

Μια παρέα πέρασε
Τρεία αγόρια, τέσσερα κορίτσια
Χαμογελαστοί όλοι τους
Τα αγόρια κουβαλούσαν δύο κιθάρες
και ένα φορητό ηλεκτρικό πιάνο
Οι κοπέλες κάποιες μικρότερες τσάντες
Ήταν μία, ψηλή, καστανή κοπέλα που με κοίταξε
με τα έντονα καφέ μάτια της
Και το πρόσωπο της φανερά θλίφτηκε
Θα μπορούσα να χαρώ που κάποιος επιτέλους
ενδιαφέρθηκε για μένα
Μα δεν χαίρομαι με την θλίψη των άλλων
Της χαμογέλασα
Και έπειτα η παρέα χάθηκε στο δικό της βαγόνι

Πόσα πέρασαν; πολλά ήτανε
Μα κανένα δεν με δέχτηκε
Το ένα μετά το άλλο έμπαιναν στην αποβάθρα
Ο κόσμος μαζευόταν γύρω τους
Κι εγώ μαζί
Κάποιοι μικροκαβγάδες, διαφωνίες
Μερικοί έμπαιναν
Και οι υπόλοιποι ξανά στην αναμονή
Πίσω από την γραμμή ασφαλείας
Που δεν όριζε μόνο μέχρι που επιτρέπεται να κινήσει
Αλλά και την απόσταση από αυτά τα όμορφα, χαρωπά τρένα
Κι εγώ μαζί τους πάντα

Κι άλλο τρένο
Και κάποιος κατέβηκε
Μια γριούλα
Είχε προβλήματα φαινότανε
Τα ρούχα της κατεστραμένα, φθαρμένα
Η κίνηση της δύσκολη, έσκυβε πολύ
έχοντας την παλάμη της ακουμπισμένη στην μέση της, πίσω στην πλάτη
Τα πόδια της δεν την βοηθούσαν
Μα δεν είχε μπαστούνι
Σε μια στιγμή το τρύπιο φουλάρι της έπεσε
Πήγε να σκύψει αλλά δυσκολευόταν πολύ
Τότε, για πρώτη φορά κουνήθηκα για άλλο λόγο
Πλην για να επιβιβαστώ
Έσκυψα, το σήκωσα και της το πέρασα στο λαιμό
Μου χαμογέλασε ευγνωμονώντας
Και εγώ δηλώνοντας πως δεν κάνει τίποτα
Πήγα να φύγω
Τότε αυτή με έπιασε από τον ώμο, με σταμάτησε
Πλησίασε να φτάσει το αυτί μου, όσο μπορούσε
Και εγώ έσκυψα για να την βοηθήσω
Και μου είπε:
"Να χαμογελάς και να περιμένεις
Και κάποτε θα 'ρθει. Θα σου δώσει
ένα επικυρωμένο εισητίριο, θα σε
φιλήσει, θα σε πιάσει από το χέρι
και θα προχωρήσετε μαζί. Ο ελεγκτής
θα σας αφήσει χωρίς δισταγμό
και θα ξεκινήσετε για ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή πάντα μαζί, πάντα
χέρι χέρι"

Και είναι αυτή η γυναίκα που δυσκολεύμαι να πιστέψω

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Και τώρα..απλώς δυο ξένοι...

Με κοιτάς!


Οι ματιές σου ανατριχίλα στο δέρμα μου,
γιατί θυμάμαι
Πόση αγάπη μία φορά είχαν μέσα τους

Για μένα.


Μου μιλάς!


Η φωνή σου φωτιά μέσα στο σώμα μου,
γιατί θυμάμαι,
Κάποιες λέξεις που είχες ψιθυρίσει

Για μένα .

Μ'αγγιζεις !


Το χέρι σου πάνω στο χέρι μου σε φευγαλεω χαδι..
μικρό ηλεκτροσόκ με μένα,
γιατί θυμάμαι


Πως άγγιζες ποιο παλιά

Εμένα.



Φεύγεις!


Αποχαιρετιστήριο φιλί στο μάγουλο
Τα χείλη σου αγγίζουν το πρόσωπό μου
και γόνατα μου λυγίζουν,
γιατί θυμάμαι,
Πόσο παθιασμένα κάποτε φιλούσες
Εμένα,


Προχωράς !


Όπως σε βλέπω να απομακρύνεσαι


δάκρυα τσουζουν τα μάτια μου,
γιατί θυμάμαι,
Εκείνη τη στιγμή που παράτησες

Εμένα....

Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

http://www.youtube.com/watch?v=DTgnVNN3oUo

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Όλα ξεκίνησαν με αυτό το σημειωμα..! Μια διαδρομή περίεργη..! Πού πήγαν όλα τα «ή κανείς ή και οι δυο», όλα τα «πουθενά δεν πάω», όλα τα «πίστεψε με»; Γιατί να βρίσκομαι εδώ να κλαίω για τα χρόνια που θα έρθουν χωρίς εμάς; Γιατί να βρίσκομαι εδώ να αναπολ.ω αυτά που πέρασαν με εμας; Αλήθεια.. τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες μας.. που βρίσκεται τελικά η αλήθεια; Στη στιγμή που υπήρξε τότε.. ή στη στιγμή που σε ζητώ τώρα; Στη στιγμή που σε αγαπούσα τότε.. ή στη στιγμή που σε αναπολώ τώρα; Ποιο είναι το αληθινό.. τα λίγα λεπτά της φωτογράφησης.. ή τα χιλιάδες αναπολώ των επόμενων χρόνων; Εσύ απέναντι μου.. ή εσύ πίσω από κάθε άλλο πρόσωπο; Όμως.. όπως λέει και ένα τραγούδι ’’…αν με αγαπάς.. δέξου το τίποτα που έχω τώρα να σου δώσω.. είναι το μόνο που μου απέμεινε και θέλω να στο αφιερώσω…’’...! Έτσι θα κάνω και εγώ.. σε αφήνω να μου φύγεις..! Σε αφήνω ελεύθερη.. να κάνεις αυτό που θέλεις.. να βρεις αυτό που θέλεις! Ξέρεις τι γίνεται όμως τώρα; Η αγάπη είναι έξοδος.. γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει! Εν τω μεταξύ.. μιλούσα σε ένα τριαντάφυλλο τις προάλλες.. και του έλεγα πως όταν θα πέσουν τα φύλλα του.. τότε θα έρθεις πίσω..! Μετά είδα πως ήταν πλαστικό το τριαντάφυλλο..! Όπως βλέπεις.. η λύπη έχει σακατέψει τις αισθήσεις μου! Τα έχω χάσει τα λογικά μου! Ξέρεις όμως; Επάνω στα σημάδια του πόνου.. μένουν ίδια αυτά της αγάπης! Πες μου όμως εσύ που ξέρεις.. αν η ψυχή κρατάει της γης τη μνήμη.. τι σημαίνει να χάνεις στη γη τη ψυχή σου; Eν τω μεταξύ.. όσο σε περιμένω ξαγρυπνώντας εδώ.. έμαθα να μετράω τις ρυτίδες που μου δημιουργήθηκαν πλέον.. ρυτίδες ερημιάς..! Λένε πως δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω.. όμως μπορείς να περιμένεις! Είναι όμως αυτό που θα σε σώσει;
……“…Είναι πρωί.. νωρίς.. ξημερώνει.. κ έτσι ξεκίνησα να σου γράψω κάποιες σκέψεις. Ελπίζω να μην σε κουράσω.. ωστόσο, αυτό το σημείωμα να το θυμάσαι. Ξέρω γιατί έφυγες. Ήθελες να ζήσεις αλλιώς. Ξέρω κουβάλησες πολύ κουράγιο εδώ. Σου είχα πνίξει πολλά «θέλω». Δεν θα πω κάτι κοινότυπο πλέον.. να υπερασπιστώ κάτι και κανέναν. Το τέλος έφτασε..! Θα πάψω πλέον να σε ρωτώ γιατί.. πώς.. πότε..! Μοναχά την καρδιά μου την κουτή θα ρωτώ πως έφυγες..! Αναρωτιόμουν και θεωρώ σε πρώτη φάση είναι κλασσικό ερώτημα το ποιος φταίει. Όμως τελικά το σωστό είναι να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες πρώτα.. να λες εγώ φταίω. Γιατί τελικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στο ποιος φταίει αλλά υποκειμενικότητα και ο αναλογισμός της συμπεριφοράς σου στον άλλον. Κ έτσι, αναλογίζοντας πρώτα τα δικά σου λάθη.. βλέπεις αλλιώς τα πράγματα.
Τώρα τι κάθομαι κ σου λέω πρωινιάτικα..! Όμως έρχεται μια στιγμή.. που γίνεται ώρα.. γίνεται μέρα ολόκληρη.. είναι η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς που σου χτυπάει την πόρτα κ μένει μαζί σου! Κ ξέρεις.. όταν είναι σταλμένη από τον άνθρωπο που αγαπάς τότε δυστυχώς είναι δύσκολα τα πράγματα. Στην αρχή είπα βοήθα με θεέ μου.. έπαιρνα τους δρόμους στις γειτονίες σου.. δάκρυζα στα καλά καθούμενα.. γκρεμιζόμουν. Πονούσε η καρδιά μου. Τα μάτια μου πλέον είναι σκοτεινά. Ο πόνος με λύγισε. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Έχασα ξέρεις όνειρα και χρόνια..! Όλα καπνός..! Τα πάντα γύρω θολά..! Όμως, μετά από πολλά τέτοια έρχεται η ώρα που λέγεται ένα πραγματικό τελευταίο αντίο. Το μόνο λοιπόν που έχω να κάνω τώρα αγάπη μου είναι να σε ευχαριστήσω που μου αφιέρωσες χρόνο από τη ζωή σου.. κ να ξέρεις πως κρατάω μόνο τις καλές μας στιγμές. Θα τις φυλάξω καλά.. στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής μου.. κ μόνο με χαμόγελο θα σε σκέφτομαι και θα σε αναπολώ. Όσο για εμένα γενικά.. να μην ανησυχείς.. ακόμα με αντέχει ο εαυτός μου.. που μια μέρα να δεις κ αυτός θα με παρατήσει. Σε αγάπησα.. σε αγαπώ.. και θα σε αγαπώ! Δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά.. θα αρκεστώ στην αγάπη.. γιατί η αγάπη μόνο εκεί αρκείτε. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα άλλο από τον εαυτό της.. και δεν παίρνει τίποτα.. παρά μόνο τον εαυτό της. Είχες πει πως η αγάπη δεν χάνεται..! Έχεις δίκιο τελικά! Απλά αλλάζει χρόνο.. τόπο.. καταστάσεις..! Πάντα θα υπάρχει σε εμάς. Στις στιγμές μας. Στις ανάσες μας. Σε ένα άγγιγμα μας. ΠΑΝΤΟΥ. Αρκεί να μη το ξεχάσεις ποτέ.. γιατί όλοι το ξεχνάμε που κι πού..! Προτού κλείσω όλο αυτό το κουραστικό σημείωμα.. να ξέρεις πως για εμένα ήσουν η έκτη αίσθηση. Κυριαρχούσες στις υπόλοιπες πέντε..! Σε αφουγκραζόμουν κάθε βράδυ..! Ακόμα κι τώρα..! Τέλος πάντων.. πλέον έχει καταρρεύσει η προσωπικότητα μου.. δεν μπόρεσα να μείνω ακέραιος μετά από αυτόν τον οριστικό χωρισμό! Δεν θα σε αναζητήσω πλέον.. ήδη άρχισα να αναζητώ αιτίες. Ξέρω είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησα κι ξέρω πως έχω χάσει ήδη.. κ πρέπει να ξεγελάσω τα χρόνια που έρχονται.. για να μάθω να μην σε περιμένω..! Η απώλεια σου τελικά έγινε μέρος της δικής μου διαδρομής όμως τώρα η ζωή μου έδειξε τι είναι πολύτιμο στη ζωή και το ίδιο κι μια αγάπη.. εσύ.. που νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη για ότι μου χάρισες..! Κρίμα που χάθηκαν όλα τα όμορφα «μαζί»..! Τώρα βλέπω μια φωτογραφία μας.. τα μάτια μας έλεγαν πως θα είμαστε εδώ για πάντα..! Πρέπει να κλείσω κάπου εδώ αυτό το σημείωμα.. θα πάω για ύπνο αν κ τώρα ξημερώνει η μέρα..! Πάω να δω όνειρα πάλι με άλλα σκηνικά.. με εμάς μαζί.. όνειρα με φως.. γέλιο..! Μόλις ξυπνήσω.. πάλι σκοτάδι.. σκιές.. κλειστές πόρτες.. σιωπή.. δάκρυα..! Μια αγάπη τελειώνει λένε οριστικά.. όχι με ένα ψεύτικο «σ’ αγαπώ» αλλά όταν πάψεις να λες έστω αυτό..! Ελπίζω να μου το λες που κ που λοιπόν..! Τέλος.. να θυμάσαι πως καμιά φορά η προδοσία είναι δώρο.. θα το καταλάβεις κ εσύ όταν δεις τι είναι η φιλία..! Να προσέχεις τον εαυτό σου από κακούς ανθρώπους.. ξέρεις που αναφέρομαι! Πάντα θα σε περιμένω να μοιραστώ την αγάπη μου και τον έρωτα μου με εσένα μόνο! Να’ σαι καλά αγάπη μου..! Εδώ σταματώ και δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά!! Αν η αγάπη μείνει κ τώρα.. μετά το τέλος.. τότε άξιζε ότι ζήσαμε…”……