Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Ακόμα κρατώ...

Ακόμα κρατώ...

εκείνες τις νύχτες αγκαλια στα κάστρα...

εκείνα τα τραγούδια που έπαιζαν στο ραδιόφωνο μόνο για εμάς...

εκείνα τα θολωμένα τζάμια που μας έκρυβαν την ανατολή...

εκείνες τις παραμυθένιες βραδιές στο ΚΑ...

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Η απουσία σου..τρόπος ζωής...

Μου είπες "όχι άλλο" κι έφυγες.

Ζούσα βαφτισμένος στην απουσία σου. Κι η απουσία σου ήταν η πιο αστραφτερή παρουσία της ζωής μου. Όλα τα κατέλυε κι όλα τα αναγεννούσε απ' την αρχή. Έχεις ακουστά τις φωτοσκιάσεις; Αν κάθε κόσμος χρειάζεται τον ήλιο του για να τριγυρίζει γύρω του και να ρουφά ζωή, αυτό το δικό σου "όχι" έγινε τώρα ο ήλιος του κόσμου μου και γύρω απ' αυτό γύριζε η ύπαρξή μου συνεχώς.

Σε νοσταλγώ.

Η νοσταλγία δίνει στην ζωή ουσία και ανάταση. Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα. Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο. Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα, οιωνούς και υπαινιγμούς. Έτσι είχα διαβάσει κάπου. Έτσι γίνεται τελικά.

Κυκλοφορ'ω πλεόν ανάμεσα σε σύμβολα και υπαινιγμούς, όλα γύρω από σένα κι αυτό δίνει στη καθημερινότητά συγκίνηση. Το ανούσιο σκηνικό της καθημερινότητάς μου μεταμορφώθηκε σε ένα μυστηριακό ιερογλυφικό που ξεκίνησα να αποκρυπτογραφήσω.

Όλα στη ζωή μου πλέον πήραν μια θέση και καταλήγουν στο ερωτηματικό της καρδιάς μου: Πότε θα ξανάρθεις;

Νοσταλγώντας σε, γίνομαι άμορφος κι αδικημένος. Η αίγλη του αδικημένου ρίχνει στο πρόσωπό μου χλωμό φωτοστέφανο και με ξεχωρίζει απ' όλους τους άλλους γύρω μου που κανείς καημός δεν φαίνεται στο δικό τους βλέμμα.

Βαφτισμένη στην απουσία σου, πήρε επιτέλους σκοπό η ζωή μου.

Αν είναι αλήθεια ότι αγαπάμε ότι μας λείπει, εγώ από την ώρα που έφυγες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν την σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες πέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο.

Η απουσία σου μου γεμίζει την ζωή μου την άδεια. Δεν υπήρχε κενό μέσα μου ή έξω μου που να μην κύλησε η απουσία σου σαν μπόρα και να το πλημμύρισε. Μήπως κι ο Θεός με την απουσία του δεν εμφανίζεται. Απών σε προκαλεί να τον αναζητάς και να τον οραματίζεσαι.

Πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι ζωντανός απ΄την απουσία σου, συνειδητοποιημένος απ'την σιωπή σου. Ονειροπαρμένος, πληγωμένος, προσανατολισμένος στην αναμονή σου. Ήρωας τραγωδίας μικρής.

Για πρώτη φορά ήξερα με σιγουριά τι θέλω: Να επιστρέψεις!
Αγάπη μου...

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Και όμως..αυτα είχαμε πεί εκείνο το βραδυ...

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.


- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ ΓΕΛΟΥΣΕΣ...

ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΖΗΤΟΥΣΕΣ...
ΜΩΡΟ ΜΟΥ..ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Αφησέ με...

Αφησέ με να περπατήσω μαζί σου

Πλάι σου...

Όχι πίσω σου...

ούτε μπροστά σου...

στο πλευρό σου το αριστερό...

Μεσα στους ίσκιους της αστροφεγγιάς...

Πλάι στη θάλασσα...

Δεν θα με βλέπεις...

Δεν θα σ ενοχλώ.. στο υπόσχομαι...

Κρυμμένος θα'μαι πίσω απ τις σκιές του ανέμου...

Να σε καλύπτω με την αγάπη μου...

Να μην σε διαπερνά ο άνεμος..

Ν'αγκαλιάζω την προσεχτικά κρυμμένη μοναξιά σου...

Να τη χουχουλιάζω στις χούφτες μου ως που να τη δω να εξατμίζεται...

Να σε καμαρώνω έτσι όμορφη που είσαι μέσα στα νυχτολούλουδα που ανθίζουν...

Ανεκμετάλλευτο μου γιασεμί...

Ασε με να περπατήσω πλάι σου...

Να φτάνει σε σένα απαλός ο ήχος του έρωτά μου...

Να δονεί τις ρίζες της βαθιάς μας συννενόησης...

Δεν θα σ ενοχλώ...

Ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω.. δεν είναι εύκολο...


Aσε με να κάτσω πλάι σου .. δε θα σενοχλήσω .. κι ό,τι θέλεις συλλογίσου...
ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙΣ..ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ...

ΤΑ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΑ..ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΙΟΥΝΤΑΙ...
TΑ ΠΡΩΙΝΑ..ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕ ΖΩΗ...

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Τέσσερις πήγε...

Τις τελευταίες εβδομάδες δεν κοιμάμαι πριν από τις τέσσερις...
Δε μπορώ....
Και ξυπνάω στις εννέα...
Και όλη μέρα είμαι έξω από τα νερά μου, βρικόλακας στο φως...
Καφές μετά τον καφέ...
Και δουλεύω ως τα μεσάνυχτα...
Και μετά αρχίζει η νύχτα...
Και δεν τελειώνει. . .

Τι..;

Τι είναι προτιμότερο..να μη ξερεις τι θέλεις..

ή να ξέρεις πως αύτο που θέλεις δεν θα το αποκτήσεις ποτέ;;
ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ.. "ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ..ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ"...

ΑΠΑΝΤΗΣΑ.."ΕΣΕΝΑ..ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΚΡΑΤΗΣΩ;"...

ΓΕΛΑΣΕΣ...

ΕΦΥΓΕΣ...

ΕΦΥΓΑ...
ΕΦΥΓΕΣ...

ΕΙΣΑΙ ΜΑΚΡΙΑ...

ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ...
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΚΑΤΙ..ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΣΟΥ..ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΘΟΣ ΞΕΡΩ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ..!!

ΔΕΝ ΖΩ...

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΡΕΜΩ ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ..ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ..ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΑΚΟΜΑ...

ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΛΛΟΥ...

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2008

20 Σεπτεμβρίου...

Σήμερα έχω τα γενέθλια μου...

Ξέρεις τι έχω καταλάβει;

Μου αρέσει να ζω στον κόσμο μου...

Εκεί που η πραγματικότητα δεν μπορεί να με βρει...

Να απέχω και να απέχουν από μένα όλα εκείνα τα κοινότυπα

για να περάσει η ώρα για να περάσει και αυτή η μέρα...

Είναι τραγικά όμορφος ο κόσμος μου...
Όνειρα τρελά ειπωμένα μες από τη σιωπή μου.
Το τραγούδι τελειώνει....ο χορός μας όμως τώρα αρχίζει....
Άναψε μωρό μου τα κεριά..όπως τότε..θυμάσαι;

μύρισε το μεθυστικό άρωμα του γιασεμιού που απλώνω στο χώρο..

θυμάμαι..λιγο πριν φύγεις..οι αισθήσεις ήταν τόσο έντονες...

Κλείνω τα μάτια και νιώθω δόνηση σε όλο μου το σώμα...

Έρχεται βροχή!

Όποτε βρέχει σε θυμάμαι..θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που έφυγες...

Θυμάμαι....

πως αγάπησα το βλέμμα που με ταπείνωσε
αγάπησα τις λέξεις που με τσακίσανε....

Στο χα πει...

ένα τσιγάρο δρόμος μας χώριζε από τον χωρισμό!
Έπαψα λοιπόν να μετράω τα αστέρια!!

Το τσιγάρο μου κάηκε. Περίμενα να καεί και το δικό σου

Μήπως και κλάψεις...

Δε το πιστεύω πως κλαις πλέον...

όχι για μένα τουλάχιστον..

Ετσι ανώνυμος θα μείνω πάντα για σένα

Ανώνυμη κι η αγάπη μου...

Κοίταμε...

Καινούρια αποκτήματα είναι οι ρυτίδες αυτές..δικές σου!
Εσυ όμως χαμογέλασε
κλείσε τα μάτια σου και πες...
αντίο!
Κι όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν θυμήσου...

το μπλοκ αυτό το έκανα για σένα...

θέλοντας τόσο πολύ να σου πω αυτά που νιώθω...

και μη μπορώντας έβαλα τα όνειρα μου εδώ μέσα...

να είναι κάπου μαζεμένα.. αφού δεν χωράνε πια στην αγκαλιά σου...

Αγάπη μου...

Aποψε νιώθω να έχω σκοτώσει τον εαυτό μου...

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Σ'εχω βρει και σε χάνω...

Σ’ έχω βρει και σε χάνω
Δανεική παρουσία
Έχω τόσο να κάνω
Και δεν έχουν ουσία

Όπου είσαι πηγαίνω
Δίχως λόγο να πάω
Με τους φίλους σου βγαίνω
Επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω
Στη σιωπή τη φωνή σου
Πάνε μέρες που λείπεις
Κι είμαι ακόμα μαζί σου

Σε ρωτάω τι έχεις
Και σου λέω καλημέρα
Σ’ αγαπάω μη τρέχεις
Είσ’ ακόμα εδώ πέρα

Προσπαθώ να ξεχάσω
Όμως κάτι συμβαίνει
Ότι όμορφο πιάσω
Να το δεις περιμένει…
Σ’ έχω βρει και σε χάνω

Σ’ έχω βρει και σε χάνω
Σταθερή μου αξία
Η ζωή μου σε τάξη
Και η καρδία σ’ αταξία

Έχει γίνει συνήθεια
Και το μόνιμο θέμα
Σου δανείζω αλήθεια
Να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
Σε τρακάρω τυχαία
Είναι αμάξια οι μόνοι
Και οι σχέσεις τροχαία

Στα παλιά μας τα στέκια
Όπως πάντα συχνάζω
Είχα πει πως θα αλλάξω
Κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ’ έχω βρει και σε χάνω…

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΔΕΜΕΝΟΙ..ΚΑΙ ΕΜΟΙΑΖΕ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΡΕΛΟΣ..ΟΜΩΣ ΠΡΙΝ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΒΛΕΠΑ ΘΛΙΜΜΕΝΗ..Κ ΕΣΤΕΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ..ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΣΑΝ ΕΧΘΡΟΣ...

ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ..ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΨΕΜΜΑΤΑ..ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΨΕΜΜΑΤΑ...

ΚΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΚΑΗΚΕ..ΜΕ ΟΤΙ ΑΓΑΠΟΥΣΑ...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ...;

"ΟΧΙ" είπες...

.."...Δεν μ'αρέσει καθόλου ο τρόπος που το παρουσιάζεις...Δεν είμαι καθόλου αχάριστη...ΠΑΝΤΑ αναγνώριζα αυτά που έχεις κάνει για μένα...Ποτέ δεν σου είπα οτι δεν έχεις κάνει κάτι για μένα...Μη μπερδεύεσαι...Το οτι σήμερα σου έκανα παράπονα για ένα συγκεκριμένο θέμα δεν σημαίνει ότι δεν είσαι γενικότερα εντάξει απέναντι μου! Και επίσης ήξερες πολύ καλά πως αυτή την περιόδο δεν είμαι πολύ καλά..με όλους και όλα έχω πρόβλημα..είναι μια πολύ άσχημη περίοδος και ταυτόχρονα μεταβατική..ειμαί μέσα στο άγχος και στην ένταση..περίμενα περισσότερη κατανόηση από σένα και όχι να με χωρίσεις επειδή τις τελευταίες 3 μέρες ήμουν κάπως πιο υπερβολική..λες και είμαι καμιά χθεσινή!! Εσύ έδειξες αχαριστία αφού με χωρίζεις για αυτόν τον λόγο! Γιατί όπως απαιτείς εσύ από μένα να σκέφτομαι ό,τι μου έχεις προσφέρει και τι ανθρώπο έχω..έτσι και εγώ απαιτώ από σένα να σκεφτείς κ εσύ τι κοπέλα έχεις δίπλα σου και τι σου έχω προσφέρει και εγώ μέσα σ'αυτή τη σχέση!! ΕΣΥ είσαι ο αχάριστος και όχι εγώ..έγω ποτέ δεν θα σε χώριζα αν για 2-3 μέρες δεν ήσουν καλά διαγράφοντας όλα τα υπόλοιπα καλά που μου έχεις δώσει!!! Τέλος πάντων..αυτά είχα να πω..έστω και από εδώ μέσα..μην ανησυχείς..δεν θα σε ξαναενοχλήσω..αρκετό κακό σου έκανα όπως λες...Να είσαι πάντα καλά και να περνάς καλά, και να θυμάσαι πως εγώ σ'αγάπησα κ σ'αγαπώ..μπορεί με λάθος τρόπο να σ'το έδειχνα μερικές φόρες αλλά νομίζω οτι το ξέρεις οτι είσαι το μόνο άτομο που θα έκανα τα πάντα..."...

"ΑΓΑΠΗ" είπες...

..."..Δεν ξέρω πως νιώθεις τώρα..Δεν ξέρω αν το'χεις μετανοιώσει..Δεν ξέρω καν αν με σκέφτεσαι καθόλου!! Ξέρω όμως πως μ'αγαπάς πολύ όπως κ εγώ..και πως αυτό δεν μπορεί να αλλάξει έτσι απλά..με 2 σκλήρα λόγια..με έναν χωρισμό!! Δεν είμαι καθόλου καλά..προσπαθώ να κρατηθώ και να μην σε πάρω τηλέφωνο..προσπαθώ να γεμίζω τον χρόνο μου με οτιδήποτε για να ξεχαστώ..αλλά το μόνο που καταφέρνω ειναι μερικά κενά λεπτά μέσα σε 24 ώρες...
Σκέφτομαι συνέχεια..ποιον πλέον θα έχω να περιμένω στον Πειραιά..κ θα χαίρομαι μέρες πιο πριν..ποιος θα μου γεμίζει το σπίτι μου με ψύχουλα..με ποιον θα ξοδεύω όλα μου τα λεφτά στα φαγητά και στις ταβέρνες..με ποιον θα κανώ ατελείωτες βόλτες..ποιος θα με αγκαλιάζει και θα με χαιδεύει όταν θα κοιμάμαι..για ποιον θα μαγειρεύω..με ποιον θα γελώ και θα κάνω βλακείες χώρις να φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσει..ποιος θα με περιμένει όταν θα ανεβαίνω Θεσσαλονίκη..για ποιον θα ανεβαίνω Θεσσαλονίκη..με ποιον θα πηγαίνω σινεμά στο cosmos..με ποιον θα κοροιδεύω την Ευαγγελία..ποιον θα περιμένω να με πάρει τηλέφωνο..για ποιον θα ανανεώνω τα 250' τη βδομάδα..γενικά για ποιον θα υπάρχω και θα ζώ!! Σκέφτομαι και την παραμικρή λεπτομέρια που θα μου στερήσει η απουσία σου...
Έχουμε κάνει τόσα πολλά πράγματα μαζί..έχουμε περάσει τόσες καλές και κακές στιγμές..το ξέρω πολύ καλά οτι έχω κάνει πολλά λάθη στη συμπεριφορά μου κ σ'έχω αδικήσει πολλές φορές..ίσως ήταν απο τον μεγάλο φόβο μου να σε χάσω..και από κάποια παλιά λάθη σου..δεν προσπαθώ να δικαιολογηθώ..ξέρω εξάλλου οτι εχω φταίξει..και γι'αυτό κλαίω αυτή τη στιγμή..που τελικά σε έχασα από μένα...
Έπαναλαμβάνω πως δεν ξέρω πως νιώθεις τώρα..κ πολύ πιθανόν να μη σκέφτεσαι όπως εγώ..να μη θες τίποτα πλέον..αλλά αν νιώθεις έστω και την παραμικρή αμφιβολία για την απόφαση που πήρες..αν τώρα που ηρέμησες και σου πέρασαν τα νεύρα..σκέφτεσαι πιο καθαρά για εμάς..και βλέπεις οτι δεν αξίζει να χαλάσουμε όλο αυτό το όμορφο κλίμα από τη πρώτη μέρα του 2008..σε παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου άμεσα..! Αν πάλι όχι..σου εύχομαι ολόψυχα να'σαι πάντα κάλα..να χαμογελάς πάντα..να έχεις ανθρώπους γύρω σου που σ'αγαπούν..και να ζήσεις τη ζωή που ονειρεύτηκες...!!!
Σ'ΑΓΑΠΩ!!!
Η ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΣΟΥ!!.."...

Πού είσαι τώρα;
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΗΣΕΣ ΑΠ'ΕΞΩ...

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΤΗ ΒΓΑΛΩ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ...

ΟΛΑ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΨΕ ΘΑ ΤΑ ΠΑΙΞΩ...

ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟ ΠΡΩΙ...

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Πόσες φορές...;

Πόσες φορές είχαμε πεί "για πάντα";
Πόσες φορές αφήναμε τους εαυτούς μας να πιστεύουν οτι όλα είναι παντοτινά;
Πόσες φορές είχαμε πεί δεν θα πληγώσουμε..για να μην πληγωθούμε;
Πόσες φορές είχαμε πεί πως και τι δεν θα κάναμε για να είναι καλά ο άλλος;
Πόσες φορές μεταμορφώναμε τον άλλον σε ευτυχισμένο;

Τώρα...

Πόσες φορές δίνεις απλόχερα το χέρι σου στη φυγή;
Πόσες φορές όρισες το τέλος μας;
Πόσες φορές έφτιαξες μικρές αλήθειες..για να κρύψεις το μεγάλο ψέμα;

Τώρα...

Πόσες φορές ξεχνάς..;
ΜΠΕΡΔΕΥΩ ΟΝΕΙΡΑ..ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ..ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...
ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ ΠΩΣ ΤΡΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΜΗ ΜΕ ΧΑΣΕΙΣ..Κ ΕΓΩ ΣΕ ΕΣΦΙΞΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ..ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ...

ΤΕΛΙΚΑ..ΕΣΥ ΕΦΥΓΕΣ...
ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΩΣ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΣ ΠΟΛΥ..ΘΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΙΣ ΚΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΜΑΖΙ..ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΩΣ ΜΕ ΠΟΝΕΣΕΣ ΒΑΘΙΑ..ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΩ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ..ΘΑ ΑΦΕΘΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΒΗΣΩ ΤΑ ΠΑΛΙΑ...

ΜΟΝΟ ΕΛΑ...

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Θα περιμένω...

Κι όταν φτάσει η άνοιξη
κι έρθουν τα πουλιά
και γυρίσουν τ' άνθη,
σαν έναν καιρό
θα σε περιμένω...

Κι όταν έρθει πάλι
και το καλοκαίρι
με το μαϊστράλι,
σαν έναν καιρό
θα σε περιμένω...

Μα όταν το φθινόπωρο
ξαναφτάσει υγρό
και συννεφιασμένο,
θά'ρθω να σε βρω
δε θα περιμένω...
ΣΕ ΠΟΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΝΑ ΣΚΥΨΩ ΝΑ ΜΥΡΙΣΩ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΣΟΥ..;;

Το είχες πεί και αυτό...

Πλέον αν βρήκες άλλον ν' αγαπήσεις
το καταλαβαίνω και θα πονώ.
Πρόβλημα μου, σίγουρα θα πεις και θα γυρίσεις,
έτσι κι αλλιώς το είχες πει κι αυτό...

Ποτε...

Ποτέ δε θα ξαναμιλήσω γιατί όσα κι αν είπα

η αλήθεια ήταν κρυμμένη, η αγάπη χαμένη,

κι εγώ εδώ...

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΟΥ ΕΧΩ ΔΩΣΕΙ...

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008

ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟΥΣ..ΓΥΡΝΑ..ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ..ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΧΑΣΑ..ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΕ ΣΡΟΜΟΥΣ ΔΙΧΩΣ ΝΟΜΟΥΣ..ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΠΟ ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΕΣ..ΖΩ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ...
ΓΥΡΙΣΕ ΠΙΣΩ..ΣΕ ΘΕΛΩ ΞΑΝΑ ΕΔΩ....

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Φτανει...

Φτάνει, φτάνει, φτάνει
μακριά μου νάσαι φτάνει
παράπονο πικρό, πάλι με πιάνει
φτάνει, φτάνει, φτάνει
ένα γράμμα μου δε φτάνει
να πω το σ΄αγαπώ
αχ δε με φτάνει

φτάνει, φτάνει, φτάνει
η ζωή μου κύκλους κάνει
σαν το μικρό πουλί
μα δε σε φτάνει
φτάνει, αχ φτάνει

φτάνει, φτάνει, φτάνει
μακριά μου να΄σαι φτάνει
παράπονο πικρό, πάλι με πιάνει
φτάνει φτάνει φτάνει
η ζωή μου κύκλους κάνει
σαν το μικρό πουλί
μα δε σε φτάνει
φτάνει, αχ φτάνει

Το τραγούδι σου
έχει λόγια σαν το κύμα
που μας χώρισε

Το τραγούδι μου
λόγια που΄χουν μέσα δάκρυ
μόνο γνώρισε

Τελάλη βγάζω στα βουνά
για να φωνάξει στο ντουνιά
τον πόνο που΄χω στη καρδιά, βαθιά

Φτάνει, φτάνει, φτάνει
μιά ζωή χωρίς λιμάνι
σαν δέντρο που ο βοριάς
όλο το πιάνει

φτάνει φτάνει, φτάνει
το μυαλό μου σαν αλάνι
γυρίζει στα παλιά
κι όλο σε χάνει

φτάνει φτάνει φτάνει
η ζωή μου κύκλους κάνει
σαν το μικρό πουλί
μα δε σε φτάνει
φτάνει, αχ φτάνει

Αλεξίου...

Φθινοπώριασε...

Ποιος το περίμενε λοιπόν
να γίνουμε ένα παρελθόν
και όλα τα χρώματα σκοτάδι
και η αλύρα στα μαλλιά να γίνει άδεια αγκαλιά
στην άμμο ακόμα ένα σημάδι

Και ότι ήθελα κοντα να ρθει
δεν λέει με τίποτα να βγεί
είναι φεγγάρι τρομαγμένο
με έκλεισες μέσα σου εκεί
σένα κορμί σαν φυλακή
να δραπετεύσω περιμένω

Φθινοπώριασε ο άνεμος σε πήρε
φθινοπώριασε
και απ την καρδία σου η αγάπη μου ξεθώριασε
σκοτείνιασε μπράστα μου ο ουρανός

Κιτρινίσανε του έρωτα τα φύλλα
κιτρινίσανε
στο χώμα απλά να πέσω με αφήσανε
να πίνω απ τη βροχή σου ο τρελός

Ποιος το περίμενε που λες
πως θα άφηνε τέτοιες πληγές
η νύχτα όταν ξημερώνει
και πάνω που ήμασταν εμείς οι νικητές της διαδρομής
τώρα κοιτάζουμε την σκόνη

Φθινοπώριασε ο άνεμος σε πήρε
φθινοπώριασε
και απ την καρδία σου η αγάπη μου ξεθώριασε
σκοτείνιασε μπράστα μου ο ουρανός

Κιτρινίσανε του έρωτα τα φύλλα
κιτρινίσανε
στο χώμα απλά να πέσω με αφήσανε
να πίνω απ τη βροχή σου ο τρελός

Τερζής...

Να'ρθεις ξανα...

Δεν μπορώ να καταλάβω
τι έχω φταίξει και κοιμάμαι
κάθε βράδυ μοναχός
Ποιος καημός, ποια συντροφιά
με έχει διαλέξει,
ποιος με βάφτισε
της μοναξιάς ο γιος
Δεν πονάω πια καθόλου
που δεν σε έχω,
μα πονάω
που ακόμα σε αγαπώ
κι αν συνήθισα να φεύγεις, και να αντέχω
ξέρω στο όνειρό μου απόψε θα σε δω

Να ‘ρθεις ξανά, να ‘ρθεις ξανά
Να φύγει αυτό που με πονά

Θα γελάς μες το γαλάζιο σου φουστάνι
και θα με έχεις όλη νύχτα αγκαλιά
θα σου λέω η αγάπη σου μου φτάνει
κι όλα τα άλλα γύρω είναι περιττά
Θα τρομάξω όταν φύγεις
θα ξυπνήσω και θα μείνει
και το όνειρο μισό
όμως αύριο
θα ‘ρθει καινούργια νύχτα
και ξανά απ’ τη αρχή θα ονειρευτώ

Τερζής...

Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Ευτυχία...

κάπως έτσι μοιάζει η ευτυχία...κάπως έτσι...

περπατάει μ' αλαφρά βήματα και σαν παλιός φίλος έρχεται και κάθεται δίπλα σου

ανασαίνει τον καπνό του τσιγάρου σου και σε χτυπάει παρηγορητικά στον ώμο

δε μιλάει, δε γελά, δε φωνάζει

γενικά...δεν κάνει θόρυβο αλλά είναι εκεί δίπλα σου

κι εσύ δε νιώθεις πια μόνος...

ευτυχία είναι ένα βραδάκι Κυριακής σε μια πλατεία με φίλους

με κουβέντες απλές...της καρδιάς και με γέλια ατόφια

ευτυχία είναι να γυρνάς σπίτι μετά ήσυχος...αύριο είναι Δευτέρα και θα πάμε στη δουλειά

αλλά είμαστε καλά κι είμαστε μαζί...μόνο αυτό έχει σημασία...

ευτυχία είναι να πεινάς και να τρως...ότι θες και μπορείς

να 'σαι γερός και να μπορείς να χορτάσεις την πείνα σου

ευτυχία είναι να ονειρεύεσαι μικρά και να τα πραγματοποιείς σαν μεγάλα

και μέσα απ' αυτή την πραγματοποίηση να τρανεύεις ο ίδιος

ευτυχία είναι να χτυπάει το τηλέφωνό σου

να σε χαιρετούν στον δρόμο οι περαστικοί

να μοιράζονται τους φόβους τους μαζί σου οι άνθρωποι

να σε θεωρούν "δικό" τους

ευτυχία είναι να κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ ξέροντας ότι έκανες

όσα ήθελες και μπορούσες για σένα

για όλους

για το αύριο

κι ευτυχία είναι να σε βρίσκει το πρωινό ήρεμο

με έναν καθρέφτη που αντιγυρίζει το χαμόγελο ενός γεμάτου ανθρώπου....

--------------

Υ.Γ. Ευτυχία ήταν που σε είχα γνωρίσει και σε είχα αγάπη μου!!!

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Ποιό είναι το αληθινό;

Ποιο είναι το αληθινό;

Τα λίγα λεπτά της φωτογράφισης..

ή τα χιλιάδες αναπολώ των επόμενων χρόνων;

Εσύ απέναντί μου ή εσύ πίσω από κάθε άλλο πρόσωπο;
Όχι. Δεν θέλω ακριβώς να αυτοκτονήσω.
Ίσως όμως να έμπαινα στον πειρασμό, αν μου υπόσχονταν ότι θα πέθαινε μαζί μου κι όλος ο κόσμος...

Τελευταία μου ελπίδα..η τρέλα μου...

Το κορμί μου έχει τσακίσει.

Ο εγωισμός μου έχει πληγωθεί.

Η επιθυμία μου έχει χαλαρώσει.

Η φιλοδοξία μου έχει μαζευτεί.

Οι ικανότητές μου έχουν παλιώσει.

Η τύχη μου έχει χαθεί.

Η σοφία μου έχει ξεθωριάσει.

Το παρελθόν μου έχει σβηστεί.

Η αγάπη μου έχει πεθάνει.

Η καρδιά μου έχει λερωθεί.

Η αντοχή μου έχει στερέψει.

Τα όνειρά μου έχουν καεί.

Tελευταία μου δύναμη, η τρέλα μου.

Πάλι για σένα...

Πάλι για σένα..η καρδιά μου θα χτυπάει..
Πάλι θα αρχίσει η ψυχή μου να πονάει..
Πάλι θα κλαίω και το δάκρυ μου θα τρέχει..
γιατί αυτο τον χωρισμό δεν τον αντέχει..
Παλί για σένα λοιπόν..παλι για σένα..πάλι για σένα θα κλαίω και θα πονάω..
Πάλι για σένα λοιπόν..πάλι για σένα..αφου δεν έπαψα ποτέ να σε αγαπάω..
Πάλι για σένα...
Πάλι τα μάτια μου θα αρχίσουν να κλαίνε..πάλι τα χείλη μου για σένα θα λένε..
Πάλι το δάκρυ απο τα μάτια μου θα τρέχει..
γιατι αυτόν τον χωρισμό δεν αντέχει..
Πάλι για σένα λοιπόν..πάλι για σένα..πάλι για σένα θα κλαίω θα πονάω..

Βίσση...

Μεθυσμένη μου καρδια..πότε θα πάψεις..να μην πονάω..;

Μέθυσαν τα μάτια μου και πάλι εσένα βλέπουν
από μπροστά μου να περνάς,
μέθυσαν τ' αυτιά μου και νομίζουν πως ακούνε
να μου λες πως μ' αγαπάς.

Μεθυσμένη μου καρδιά
αλλού σου λέω κι αλλού με πας κι όλο σε βρίζω,
μεθυσμένη μου καρδιά
πάλι στο δρόμο της οχτάρια ζωγραφίζω,
μεθυσμένη μου καρδιά
εσύ που ξέρεις ότι κλαίω κι όταν γελάω,
μεθυσμένη μου καρδιά
πότε θα πάψεις να χτυπάς να μην πονάω,
μεθυσμένη μου καρδιά.

Νύχτωσε στα μάτια μου και βγαίνω στο σεργιάνι
μονάχος μες στον ουρανό,
πάλι φεγγαρόβολτες για σένανε θα κόβω
μήπως τύχει και σε δω.

Βίσση...

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Αγάπη είναι να λες "πώς είσαι;" και να σε νοιάζει βαθύτατα.

Η μοναξιά δεν καταργείται από την φυσική παρουσία του άλλου. Καταργείται μόνο από την έγνοια του...
Δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψεις μια μεγάλη αλήθεια.
Δύσκολο είναι να κάνεις κάτι χρήσιμο μαζί της...

Σε δικαιούμαι...

Δεν είναι ότι δεν θα βρεις κάποιον καλύτερο από εμένα. Μπορείς να βρεις. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι θα σε θέλει για τους λάθος λόγους. Δεν θα αγαπήσει τις ρυτίδες σου, τη μύτη σου, τη γκρίνια σου. Δεν θα ερωτευτεί το ηλίθιο ύφος που παίρνεις όταν κάνεις λάθος. Τις ώρες της μοναξιάς, δεν θα παραμιλάει μιμούμενος τους ακκισμούς σου, για να νιώσει λιγότερο μόνος. Θα εστιάσει στα προφανή. Δεν θα δώσει σημασία στα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου. Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι πήραν το στραβό δρόμο ηθελημένα, «από άποψη», όπως επέμενα εγώ.

Οι άνθρωποι, όπως και τα πράγματα, δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τα αποκτήσουν. Ούτε καν σε αυτούς που τα αξίζουν. Πρέπει να δίνονται σε αυτούς που τα αγαπάνε, - που τα χαίρονται - περισσότερο.

Μα βέβαια κάτι τέτοιο, αν ίσχυε, θα άφηνε πολλούς "επιτυχημένους" χωρίς τίποτα.
Και εμένα θα με άφηνε χωρίς εμένα, αλλά με εσένα.
Ξέρω ότι δεν υπάρχεις.
Σε θέλω όμως τόσο πολύ, που μπορώ να σε δημιουργήσω ξανά...
Ο άντρας τα κάνει όλα για το σεξ. Αλλά ερωτεύεται με το μυαλό. Η γυναίκα τα κάνει όλα για το συναίσθημα. Αλλά ερωτεύεται με το σεξ...

To παραλίγο...

Περισσότερο από τη δυστυχία, πονάει η ματαίωση μιας προσδοκίας λίγο πριν εκπληρωθεί.
Το παραλίγο πονάει πιο πολύ από το καθόλου...

Όλα αλλάζουν...

"Δυστυχώς, τίποτα δεν παγώνει και όλα αλλάζουν. Και ξεχνιούνται. Όταν σ' αρέσουν τα πάντα, αυτό γίνεται."

Κι όταν δε σ'αρέσει τίποτα αυτό γίνεται. Η διαφορά είναι πως αν σ'αρέσουν όλα ακόμα και τη στιγμή που θα πάψει η αισιοδοξία θα θυμάσαι πως κάποτε κάτι αγάπησες. Ξέρω υπάρχει και η μέση κατάσταση.Αλλά ρε αδερφέ, δεν είναι γι αυτή τη ζωή οι μετριότητες.."...αυτό μου ψυθίρισε ο ζητιάνος καθώς περιμέναμε μαζί το πράσινο για τους πεζούς...

Να σε ξεχάσω προσπαθώ..μπορώ;;

Το ξέρω πως δεν θα ξανάρθεις
πάει καιρός που δεν με ψάχνεις
έπαψα πια στο γυρισμό σου να ελπίζω
σιγά σιγά στη μοναξιά μου συνηθίζω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βράδυα να περνώ

Κουράστηκα να περιμένω
τον εαυτό μου να παιδεύω
να μην μπορώ απ΄τη σκιά σου να ξεφύγω
σε αδιέξοδο μαζί σου καταλήγω
Δεν θέλω να σε ξαναδώ
να σε ξεχάσω προσπαθώ

Μα είναι στιγμές που σ΄έχω ανάγκη
κι άλλες στιγμές που σε μισώ
πώς με κατάντησε η αγάπη
μόνος τα βράδυα να περνώ

Εμιρλής...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Με τι ευκολία μου τα πήρες όλα!
Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ ΓΑΜΩΤΟ...

Αστέρι μου..φεγγάρι μου...

μη παρεξηγήσεις τις σκέψεις μου...

αλλά...

μου λείπεις

και θα σου πω μια καληνύχτα

έστω κι από μακρυά..

Να περνάς καλα...

Εκεί που είσαι

Να είσαι καλά...

Να χαμογελάς...

Να γελάς...

Και να κλαις ειλικρινά...

Όπου και να σαι...

απλά να σαι καλά...

Πέτα!

Τελικά εμείς...

Μου μιλάς ..
σου μιλάω και γω
Όμως δεν σε καταλαβαίνω !
Μιλας στα κύματα
μιλώ στη θάλασσα


Τραγουδάς..

ακριβώς οπως και γω

Όμως δεν σ ακούω !
Τραγουδάς δυνατα
αλλά εγω έχω το μικρόφωνο.


Πηγαίνεις ..
πηγαίνω μαζί σου
Όμως δεν σε βλέπω !
Πηγαίνουμε στην ίδια κατεύθυνση
αλλά εγω προχωράω.


Μου γράφεις..

σου γράφω και γω !
Κι όμως
κανείς μας δεν απαντάει...

Και παλι..να...

Λόγια της νύχτας

γραμμένα

σε μια οθόνη..

διαγραμμένα

από διακοπή της σύνδεσης!

Λόγια της νύχτας

μιλημένα στο τηλέφωνο ..

αιωρούνται

από το κλείσιμο του ακουστικού!

Συναισθήματα της νύχτας

καίνε την καρδιά μου..

ΕΙΜΑΙ

πάντα συνδεδεμένος μαζί σου!

Σκέψης της νύχτας

τριγυρνούν στο κεφάλι μου,

σταματάνε την καρδιά μου !.

Φράσεις..

Λέξεις ..

Σκέψεις..

Συναισθήματα..

Γραμμένα..

Μιλημένα..

Ανησυχίες..

Αισθήσεις ...

Παραισθήσεις.

ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑΜΕ...

Αλλα εγώ


Θα ήθελα για άλλη μια φορά ...

ένα ...

Να σ' αγαπώ!

Με αγγέλους και δαίμονες...

Με αγγέλους και δαίμονες να παλεύω έμεινα.


Μη με σκοτώνεις.


Τρέχουν οι σκέψεις

Τα χείλη σφίγγω

Τα χείλη μου ματώσανε..

μη ρωτας πως περνώ

Το όνομά σου απέμεινε μόνο να αναστατώνει τη φαντασία..

κάθομαι εδώ και περιμένω...
περιμένω τον ήλιο...

εγώ εδώ στην άκρη του δρόμου...κρατώ τις σκέψεις μου...

κρατώ την καρδιά μου...
κι εσύ εκεί...στην μέση του κόσμου..

κρατάς κάτι που δεν μπορώ να δώ...
το κρατάς τόσο σφιχτά...τόσο προσεκτικά...


φοβάσαι τόσο πως κάποιος θα ραγίσει αυτό που κρατάς...

μα ξεχνάς..

Η καρδιά σου ειναι δικιά μου....καρδιά μου!!!
Κι ας ειμαι πάλι μόνος...
για μια ακόμη νύχτα....
να παλευώ με τους δικους μου εφιαλτες!
Κάθομαι εδω και περιμένω...

Υπάρχει σε όλα ένα τέλος;

Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που κανείς μας δεν μπορεί να γυρίσει πίσω ...

την πέτρα ...αφού ριχθεί

τη λέξη ...αφού ειπωθεί

την ευκαιρία ...αφού χαθεί

τον χρόνο ... αφού περάσει...

Ονειρεύομαι...

μη με ξυπνάς... ονειρεύομαι .


μπορεί να είμαι εδω
αλλά οι σκέψεις μου είναι πολύ μακριά



έξω βρεχει


αλλά εκεί που είμαι εγώ έχει ήλιο
είμαι μόνος στο δωμάτιό

κι όμως με βλέπω έξω..μαζί της !
είμαι λυπημένος
αλλά στην αγγαλια της βρίσκω πάλι το γέλιο μου.

Μή με ξυπνάς...

Ξέρω σου ζητάω πάρα πολλά...

Κι αν σήμερα
Στην αγκαλιά σου τριγυρνούσα
Ξέρω θα πέθαινα μετά
Πόσα να γευτεί ένας άνθρωπος από την ζωή;
Μα θα ερχόμουνα
Αν την πόρτα της θανατικής ηδονής μου άνοιγες
Και μετά θα περίμενα
Να 'ρθεις να μ' αναστήσεις
Γιατί θα ξέρεις πόσο το περιμένω
Κάτι που έχω μάθει να κάνω

"Κι ας ήταν μια φορά να με είχες πάρει αγκαλιά
Ξέρω σου ζητάω πάρα πολλά"

Να χαμογελάς και να περιμένεις..μου είπε...

3 μήνες μετά,
Στέκομαι στην αποβάθρα 2
Προτάσσοντας το ζωγραφισμένο μου εισητήριο
(ζωγραφισμένο...δεν είχα χρήματα να αγοράσω)
Περιμένω το τρένο να φανεί
Μα κάθε τόσο ανακοινώνεται η καθυστέρηση του
Κι όταν φτάνει
"Δεν το έχεις επικυρώσει"
η φωνή των ελεγκτών
Πάντα με διώχνουν
Μα κανείς δεν μου είπε που να το επικυρώσω
Και εγώ μένω πάντα εκεί
Στην άκρη της αγαπημένης μου αποβάθρας
Κοιτάζοντας τις ατερμάτιστες ράγες να προχωρούν
και να μην με παίρνουν μαζί τους
Τα τρένα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο
Και εγώ πάντα από έξω, να μην επιβιβάζομαι

Βλέπω τους περαστικούς
Δεν μιλάνε, σπάνια. Κάποτε...
"Τι περιμένεις με το χέρι μπροστά; τι έχεις;"
...μου είπε κάποιος
"Περιμένω να με ρωτήσει κάποιος τι έχω και
να με αφήσει να του εξηγήσω"
...απάντησα
Έβγαλε ένα επιφώνημα αδιαφορίας
και μπήκε στο τρένο του. Έφυγε
Και εγώ πάντα εκεί, και σε χιόνι και σε ήλιο

Μια παρέα πέρασε
Τρεία αγόρια, τέσσερα κορίτσια
Χαμογελαστοί όλοι τους
Τα αγόρια κουβαλούσαν δύο κιθάρες
και ένα φορητό ηλεκτρικό πιάνο
Οι κοπέλες κάποιες μικρότερες τσάντες
Ήταν μία, ψηλή, καστανή κοπέλα που με κοίταξε
με τα έντονα καφέ μάτια της
Και το πρόσωπο της φανερά θλίφτηκε
Θα μπορούσα να χαρώ που κάποιος επιτέλους
ενδιαφέρθηκε για μένα
Μα δεν χαίρομαι με την θλίψη των άλλων
Της χαμογέλασα
Και έπειτα η παρέα χάθηκε στο δικό της βαγόνι

Πόσα πέρασαν; πολλά ήτανε
Μα κανένα δεν με δέχτηκε
Το ένα μετά το άλλο έμπαιναν στην αποβάθρα
Ο κόσμος μαζευόταν γύρω τους
Κι εγώ μαζί
Κάποιοι μικροκαβγάδες, διαφωνίες
Μερικοί έμπαιναν
Και οι υπόλοιποι ξανά στην αναμονή
Πίσω από την γραμμή ασφαλείας
Που δεν όριζε μόνο μέχρι που επιτρέπεται να κινήσει
Αλλά και την απόσταση από αυτά τα όμορφα, χαρωπά τρένα
Κι εγώ μαζί τους πάντα

Κι άλλο τρένο
Και κάποιος κατέβηκε
Μια γριούλα
Είχε προβλήματα φαινότανε
Τα ρούχα της κατεστραμένα, φθαρμένα
Η κίνηση της δύσκολη, έσκυβε πολύ
έχοντας την παλάμη της ακουμπισμένη στην μέση της, πίσω στην πλάτη
Τα πόδια της δεν την βοηθούσαν
Μα δεν είχε μπαστούνι
Σε μια στιγμή το τρύπιο φουλάρι της έπεσε
Πήγε να σκύψει αλλά δυσκολευόταν πολύ
Τότε, για πρώτη φορά κουνήθηκα για άλλο λόγο
Πλην για να επιβιβαστώ
Έσκυψα, το σήκωσα και της το πέρασα στο λαιμό
Μου χαμογέλασε ευγνωμονώντας
Και εγώ δηλώνοντας πως δεν κάνει τίποτα
Πήγα να φύγω
Τότε αυτή με έπιασε από τον ώμο, με σταμάτησε
Πλησίασε να φτάσει το αυτί μου, όσο μπορούσε
Και εγώ έσκυψα για να την βοηθήσω
Και μου είπε:
"Να χαμογελάς και να περιμένεις
Και κάποτε θα 'ρθει. Θα σου δώσει
ένα επικυρωμένο εισητίριο, θα σε
φιλήσει, θα σε πιάσει από το χέρι
και θα προχωρήσετε μαζί. Ο ελεγκτής
θα σας αφήσει χωρίς δισταγμό
και θα ξεκινήσετε για ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή πάντα μαζί, πάντα
χέρι χέρι"

Και είναι αυτή η γυναίκα που δυσκολεύμαι να πιστέψω

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Και τώρα..απλώς δυο ξένοι...

Με κοιτάς!


Οι ματιές σου ανατριχίλα στο δέρμα μου,
γιατί θυμάμαι
Πόση αγάπη μία φορά είχαν μέσα τους

Για μένα.


Μου μιλάς!


Η φωνή σου φωτιά μέσα στο σώμα μου,
γιατί θυμάμαι,
Κάποιες λέξεις που είχες ψιθυρίσει

Για μένα .

Μ'αγγιζεις !


Το χέρι σου πάνω στο χέρι μου σε φευγαλεω χαδι..
μικρό ηλεκτροσόκ με μένα,
γιατί θυμάμαι


Πως άγγιζες ποιο παλιά

Εμένα.



Φεύγεις!


Αποχαιρετιστήριο φιλί στο μάγουλο
Τα χείλη σου αγγίζουν το πρόσωπό μου
και γόνατα μου λυγίζουν,
γιατί θυμάμαι,
Πόσο παθιασμένα κάποτε φιλούσες
Εμένα,


Προχωράς !


Όπως σε βλέπω να απομακρύνεσαι


δάκρυα τσουζουν τα μάτια μου,
γιατί θυμάμαι,
Εκείνη τη στιγμή που παράτησες

Εμένα....

Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

http://www.youtube.com/watch?v=DTgnVNN3oUo

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Όλα ξεκίνησαν με αυτό το σημειωμα..! Μια διαδρομή περίεργη..! Πού πήγαν όλα τα «ή κανείς ή και οι δυο», όλα τα «πουθενά δεν πάω», όλα τα «πίστεψε με»; Γιατί να βρίσκομαι εδώ να κλαίω για τα χρόνια που θα έρθουν χωρίς εμάς; Γιατί να βρίσκομαι εδώ να αναπολ.ω αυτά που πέρασαν με εμας; Αλήθεια.. τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες μας.. που βρίσκεται τελικά η αλήθεια; Στη στιγμή που υπήρξε τότε.. ή στη στιγμή που σε ζητώ τώρα; Στη στιγμή που σε αγαπούσα τότε.. ή στη στιγμή που σε αναπολώ τώρα; Ποιο είναι το αληθινό.. τα λίγα λεπτά της φωτογράφησης.. ή τα χιλιάδες αναπολώ των επόμενων χρόνων; Εσύ απέναντι μου.. ή εσύ πίσω από κάθε άλλο πρόσωπο; Όμως.. όπως λέει και ένα τραγούδι ’’…αν με αγαπάς.. δέξου το τίποτα που έχω τώρα να σου δώσω.. είναι το μόνο που μου απέμεινε και θέλω να στο αφιερώσω…’’...! Έτσι θα κάνω και εγώ.. σε αφήνω να μου φύγεις..! Σε αφήνω ελεύθερη.. να κάνεις αυτό που θέλεις.. να βρεις αυτό που θέλεις! Ξέρεις τι γίνεται όμως τώρα; Η αγάπη είναι έξοδος.. γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει! Εν τω μεταξύ.. μιλούσα σε ένα τριαντάφυλλο τις προάλλες.. και του έλεγα πως όταν θα πέσουν τα φύλλα του.. τότε θα έρθεις πίσω..! Μετά είδα πως ήταν πλαστικό το τριαντάφυλλο..! Όπως βλέπεις.. η λύπη έχει σακατέψει τις αισθήσεις μου! Τα έχω χάσει τα λογικά μου! Ξέρεις όμως; Επάνω στα σημάδια του πόνου.. μένουν ίδια αυτά της αγάπης! Πες μου όμως εσύ που ξέρεις.. αν η ψυχή κρατάει της γης τη μνήμη.. τι σημαίνει να χάνεις στη γη τη ψυχή σου; Eν τω μεταξύ.. όσο σε περιμένω ξαγρυπνώντας εδώ.. έμαθα να μετράω τις ρυτίδες που μου δημιουργήθηκαν πλέον.. ρυτίδες ερημιάς..! Λένε πως δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω.. όμως μπορείς να περιμένεις! Είναι όμως αυτό που θα σε σώσει;
……“…Είναι πρωί.. νωρίς.. ξημερώνει.. κ έτσι ξεκίνησα να σου γράψω κάποιες σκέψεις. Ελπίζω να μην σε κουράσω.. ωστόσο, αυτό το σημείωμα να το θυμάσαι. Ξέρω γιατί έφυγες. Ήθελες να ζήσεις αλλιώς. Ξέρω κουβάλησες πολύ κουράγιο εδώ. Σου είχα πνίξει πολλά «θέλω». Δεν θα πω κάτι κοινότυπο πλέον.. να υπερασπιστώ κάτι και κανέναν. Το τέλος έφτασε..! Θα πάψω πλέον να σε ρωτώ γιατί.. πώς.. πότε..! Μοναχά την καρδιά μου την κουτή θα ρωτώ πως έφυγες..! Αναρωτιόμουν και θεωρώ σε πρώτη φάση είναι κλασσικό ερώτημα το ποιος φταίει. Όμως τελικά το σωστό είναι να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες πρώτα.. να λες εγώ φταίω. Γιατί τελικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στο ποιος φταίει αλλά υποκειμενικότητα και ο αναλογισμός της συμπεριφοράς σου στον άλλον. Κ έτσι, αναλογίζοντας πρώτα τα δικά σου λάθη.. βλέπεις αλλιώς τα πράγματα.
Τώρα τι κάθομαι κ σου λέω πρωινιάτικα..! Όμως έρχεται μια στιγμή.. που γίνεται ώρα.. γίνεται μέρα ολόκληρη.. είναι η στιγμή της απόλυτης μοναξιάς που σου χτυπάει την πόρτα κ μένει μαζί σου! Κ ξέρεις.. όταν είναι σταλμένη από τον άνθρωπο που αγαπάς τότε δυστυχώς είναι δύσκολα τα πράγματα. Στην αρχή είπα βοήθα με θεέ μου.. έπαιρνα τους δρόμους στις γειτονίες σου.. δάκρυζα στα καλά καθούμενα.. γκρεμιζόμουν. Πονούσε η καρδιά μου. Τα μάτια μου πλέον είναι σκοτεινά. Ο πόνος με λύγισε. Έχω χάσει τον ύπνο μου. Έχασα ξέρεις όνειρα και χρόνια..! Όλα καπνός..! Τα πάντα γύρω θολά..! Όμως, μετά από πολλά τέτοια έρχεται η ώρα που λέγεται ένα πραγματικό τελευταίο αντίο. Το μόνο λοιπόν που έχω να κάνω τώρα αγάπη μου είναι να σε ευχαριστήσω που μου αφιέρωσες χρόνο από τη ζωή σου.. κ να ξέρεις πως κρατάω μόνο τις καλές μας στιγμές. Θα τις φυλάξω καλά.. στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής μου.. κ μόνο με χαμόγελο θα σε σκέφτομαι και θα σε αναπολώ. Όσο για εμένα γενικά.. να μην ανησυχείς.. ακόμα με αντέχει ο εαυτός μου.. που μια μέρα να δεις κ αυτός θα με παρατήσει. Σε αγάπησα.. σε αγαπώ.. και θα σε αγαπώ! Δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά.. θα αρκεστώ στην αγάπη.. γιατί η αγάπη μόνο εκεί αρκείτε. Η αγάπη δεν δίνει τίποτα άλλο από τον εαυτό της.. και δεν παίρνει τίποτα.. παρά μόνο τον εαυτό της. Είχες πει πως η αγάπη δεν χάνεται..! Έχεις δίκιο τελικά! Απλά αλλάζει χρόνο.. τόπο.. καταστάσεις..! Πάντα θα υπάρχει σε εμάς. Στις στιγμές μας. Στις ανάσες μας. Σε ένα άγγιγμα μας. ΠΑΝΤΟΥ. Αρκεί να μη το ξεχάσεις ποτέ.. γιατί όλοι το ξεχνάμε που κι πού..! Προτού κλείσω όλο αυτό το κουραστικό σημείωμα.. να ξέρεις πως για εμένα ήσουν η έκτη αίσθηση. Κυριαρχούσες στις υπόλοιπες πέντε..! Σε αφουγκραζόμουν κάθε βράδυ..! Ακόμα κι τώρα..! Τέλος πάντων.. πλέον έχει καταρρεύσει η προσωπικότητα μου.. δεν μπόρεσα να μείνω ακέραιος μετά από αυτόν τον οριστικό χωρισμό! Δεν θα σε αναζητήσω πλέον.. ήδη άρχισα να αναζητώ αιτίες. Ξέρω είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησα κι ξέρω πως έχω χάσει ήδη.. κ πρέπει να ξεγελάσω τα χρόνια που έρχονται.. για να μάθω να μην σε περιμένω..! Η απώλεια σου τελικά έγινε μέρος της δικής μου διαδρομής όμως τώρα η ζωή μου έδειξε τι είναι πολύτιμο στη ζωή και το ίδιο κι μια αγάπη.. εσύ.. που νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη για ότι μου χάρισες..! Κρίμα που χάθηκαν όλα τα όμορφα «μαζί»..! Τώρα βλέπω μια φωτογραφία μας.. τα μάτια μας έλεγαν πως θα είμαστε εδώ για πάντα..! Πρέπει να κλείσω κάπου εδώ αυτό το σημείωμα.. θα πάω για ύπνο αν κ τώρα ξημερώνει η μέρα..! Πάω να δω όνειρα πάλι με άλλα σκηνικά.. με εμάς μαζί.. όνειρα με φως.. γέλιο..! Μόλις ξυπνήσω.. πάλι σκοτάδι.. σκιές.. κλειστές πόρτες.. σιωπή.. δάκρυα..! Μια αγάπη τελειώνει λένε οριστικά.. όχι με ένα ψεύτικο «σ’ αγαπώ» αλλά όταν πάψεις να λες έστω αυτό..! Ελπίζω να μου το λες που κ που λοιπόν..! Τέλος.. να θυμάσαι πως καμιά φορά η προδοσία είναι δώρο.. θα το καταλάβεις κ εσύ όταν δεις τι είναι η φιλία..! Να προσέχεις τον εαυτό σου από κακούς ανθρώπους.. ξέρεις που αναφέρομαι! Πάντα θα σε περιμένω να μοιραστώ την αγάπη μου και τον έρωτα μου με εσένα μόνο! Να’ σαι καλά αγάπη μου..! Εδώ σταματώ και δεν θα σε ενοχλήσω ποτέ ξανά!! Αν η αγάπη μείνει κ τώρα.. μετά το τέλος.. τότε άξιζε ότι ζήσαμε…”……